Сите знаеме какво прекрасно чувство е да се биде заљубен. Љубовта е најсилниот афродизијак, нема ништо што може да се спореди со она чувство на лебдење кое ни дава крилја на растреперените љубовни страсти.

Но, како е можно нешто што еден ден изгледа длабоко и безбедно како карпа, следниот ден да се сруши како кула од карти и да се претвори во страдање и мачење?

Литературата ѝ посветила безброј приказни на љубовта, а за неа се напишани страници и страници со книги за самопомош, потпишани од истакнати светски експерти. Но, вистинската вистина е дека никој навистина не знае однапред дали љубовта е исправна или погрешна – со целото наше искуство и знаење, под влијание на срцето, за миг забораваме на сета претпазливост и им се препуштаме на емоциите.

Што е тоа што прави дури и совршено рационален човек понекогаш да ја изгуби главата? Постојат неколку можни причини за разгледување и размислување.

Потребата за препознавање

Одеднаш доаѓа некој кој се чини дека ја препознава нашата внатрешност, кој изгледа искрено заинтересиран за нас, кој ни посветува посебно внимание. Не е тешко да се препуштите на таква личност без премногу размислување, а не сте ни трепнале, а веќе сте ја пуштиле во вашиот свет. Таа стана твоја, а ти нејзино СЕ, и тоа чувство е без сомнение прекрасно.

Ако често паѓате во вакви врски, веројатно ќе кажете дека сте заљубени. Сепак, експертите предупредуваат дека луѓето со ниска самодоверба се повеќе склони кон такви ненадејни предавања. Сите ние имаме некоја „грешка“ и кога ќе сретнеме некој кој се чини дека моментално ги пополнува сите наши празнини и ги смирува нашите внатрешни стравови, тоа чувство е утешно и поразително.

Но, главно не е реално – никој не е во состојба да ги пополни празнините на другите луѓе. Порано или подоцна тие повторно ќе ги отворат своите црни усти, а неспособноста на другиот да ги „поправа“ нашите грешки ќе почне да прави сè поголема штета.

На долг рок, ваквата љубов станува се поштетна и поопасна.

Страв од осаменост

Звучи како клише, но некои луѓе навистина не можат да замислат да бидат сами. Осаменоста за некои е знак дека социјално потфрлиле и дека се подготвени да прифатат секакви врски само за да не бидат сами. Таквите личности и оние односи кои се отворено деструктивни и незадоволителни, а понекогаш дури и насилни, во основа се доживуваат како зона на удобност.

Колку и да изгледа неверојатно во денешниот свет, многумина сè уште веруваат дека да се сака значи да се страда, да се дава на друг без да се бара ништо за возврат е суштината на вистинската љубов и страдањето е сигурен доказ дека нивната љубов е вистинска. Овој романтичен идеал за немање љубов без страдање е опасен затоа што го овековечува традиционалниот конзервативен концепт на доминација и потчинетост, што е исто така еден од главните аргументи на кои прибегнуваат крајно љубоморните и посесивни луѓе за да се оправдаат – тврдејќи дека тоа е причината што сакаат.

Велат дека вистинската љубов ги урива сите препреки и ни помага да излеземе од сите искушенија посилни и посилни. Никој не е имун на страдање и секој може да погреши во својата проценка. Но, знаете што велат, подобро е да сакаш и да изгубиш отколку никогаш да не сакаш. Затоа, ако сте скршени, не се препуштајте на драма. Соберете се, соберете ги сите ваши парчиња во куп и продолжете без да гледате назад.

И уште нешто, не плашете се од осаменоста. Добро е да поминете малку време со себе, да се исчистите од старите разочарувања – само така ќе ја обновите вербата во љубовта. И сите знаеме колку е прекрасно да се биде заљубен… Исто така, запомнете дека е подобро да се биде сам отколку во лоша врска.

Извор Zena.mk.