Новите податоци до кои дошле научниците сосема случајно сугерираат дека животот всушност би можел да „прелета“ пред нашите очи додека умираме.

Тим од научници тргна да ги измери мозочните бранови на 87-годишен пациент со епилепсија.

Но, за време на невролошкото снимање, човекот доживеа фатален срцев удар – нудејќи им на научниците неочекувана снимка од мозок што умира.

Откриено е дека за 30 секунди пред, но и по смртта, мозочните бранови на една личност ги следеле истите модели видени во соништата или сеќавањата.

„Овој вид на мозочна активност може да укаже дека сеќавањето на одредени моменти од животот навистина може да се случи во последните моменти од животот“, напиша тимот во својата студија објавена во Frontiers in Aging Neuroscience.

Др. Ајмал Земар, коавтор на студијата, рече дека тимот, кој работел во Ванкувер, Канада, случајно го добил првиот истрел од мозок што умира. Тој за Би-Би-Си изјави: „Ова беше всушност сосема случајно, не планиравме да го направиме овој експеримент или да ги снимиме овие сигнали“.

Па, дали ќе се вратиме во времето со саканите и другите среќни спомени? Д-р Земар рече дека е невозможно да се каже: „Кога би скокнал на филозофското поле, би шпекулирал дека ако мозокот направи ретроспектива, веројатно би сакал да ве потсети на добрите, а не на лошите работи. Но, она што е незаборавно би било различно за секој човек“.

Др. Земар, сега неврохирург на Универзитетот во Луисвил, рече дека 30 секунди пред срцето на пациентот да престане да го снабдува мозокот со крв, неговите мозочни бранови ги следеле истите шеми како кога извршувал многу когнитивно тешки задачи како што се концентрација, сон или меморија.

Ова продолжило 30 секунди откако срцето на пациентот престанало да чука – точката во која пациентот обично се прогласува за мртов.

„Ова можеби е последното сеќавање на спомените што ги доживеавме во животот, а тие се повторуваат низ нашиот мозок во последните секунди пред да умреме“.

Студијата, исто така, покренува прашања за тоа кога, точно, животот завршува – кога срцето престанува да чука или кога мозокот престанува да функционира.

Др. Земар и неговиот тим предупредија дека од една студија не може да се извлечат широки заклучоци. Фактот дека пациентот бил епилептичен, имал крвав и отечен мозок дополнително ги комплицира работите.

„Никогаш не се чувствував удобно да пријавам само еден случај“, рече др. Земар. Со години по првото снимање во 2016 година, тој бараше слични случаи за да ја зајакне анализата, но не успеа. Но, една студија од 2013 година – спроведена на здрави стаорци – може да понуди трага.

Во таа анализа, американските истражувачи пријавија високи нивоа на мозочни бранови во моментот на смртта до 30 секунди откако срцето на стаорецот престана да чука – исто како наодите пронајдени кај пациенти со епилепсија на др. Земар. Сличностите меѓу студиите се „зачудувачки“, рече др. Земар.

Сега тие се надеваат дека објавувањето на овој еден човечки случај може да ја отвори вратата за други студии за последните моменти од животот.

„Мислам дека има нешто мистично и духовно во целото ова искуство блиску до смртта“, рече др. Земар. „А ваквите откритија се моментот за кој живеат научниците“.