Политичарите, медиумите, па дури и научниците, почнуваат да ја прифаќаат тезата дека Путин направил сериозни грешки во процените пред инвазијата на Украина.

Тезата за лошите информации на Путин, врз основа на кои тој потоа носи лоши одлуки, стана официјален став на американскиот разузнавачки систем. Исто така, беше поставена јавна дијагноза за влошеното ментално и физичко здравје на рускиот претседател.

Но, што ако доминантното гледиште за ужасните грешки на Путин е всушност длабоко погрешно? Што ако не е слабо информиран, со психички проблеми, но на свој начин ги реализира целите, а Западот не разбира кои се точно целите на Путин?

Колумнистот на „Њујорк Тајмс“, Брет Стивенс, предупреди на оваа можност потсетувајќи ги на истражувачките искуства на новинарката на „Тајмс“, Шарлот Гал, која своевремено ја следеше руската инвазија на Грозни во првата војна во Чеченија.

„Ако Путин се обидува да ги повтори историските искуства од Чеченија, тогаш она што се случува во Украина не оди далеку од неговите планови, но сепак постојат релативно убедливи тези дека рускиот претседател само го повторува она што го направил (успешно) досега.

Западните теории за неуспехот на Путин претпоставуваат дека успехот би значел некаква брза, лесна и елегантна целосна победа за Русија во Украина, но се заборава дека тоа се западните критериуми за воено-политички успех. Путин и Русите никогаш не забележале вакви победи, но во период од неколку години тешки се ситуациите од кои се извлекле со победата“, предупредува Стивенс и додава дека покрај разгледувањето на претходното прашање, треба да се земат предвид и неколку други факти и хипотези:

Што ако Путин никогаш немал намера да ја освои цела Украина, туку имал појасни и попрецизно дефинирани цели? Што ако, всушност, целите на Путин се секогаш делови од територијата на Украина, кои имаат изобилни извори на енергија? Што ако желбата на Путин да обезбеди апсолутна енергетска доминација стои пред сè друго, без разлика дали тој ќе продава енергија на Европа, Кина или на некој друг, да речеме, на Индија, на долг рок? Дали инвазијата на Путин е подготовка за иднината во која зелената ЕУ и онака нема да смета на руската енергија, туку некој друг?

Во текстот се потсетува и дека Русија веќе го анектира Крим, со што зазеде огромна офшор-зона трипати поголема од Крим, чии подводни ресурси на нафта и гас се проценуваат на неколку илјади милијарди долари. Сега Путин би можел да ја прошири контролата врз претходно окупираните источни украински провинции, кои имаат и големи наоѓалишта на гас.

Стратешката контрола на поголемиот дел од украинскиот брег би била еден вид засладувач за енергетските цели на Путин, кои тој ги оправдува само со заштита на етничките Руси во Украина и бранење од украинските нацисти.

Ако го прифатите овој начин на размислување, тогаш Путин не е деспот што донесува катастрофални одлуки врз основа на искривени информации, туку човек што во 2010 година беше фотографиран како ги посетува нафтените платформи на „Лукоил“ во Каспиското Море додека „лошите“ советници веројатно веќе му објаснија како да се развијат ресурси за експлоатација во Црното и Азовското Море по анексијата.

Дури и малку е нејасно зошто повеќето извештаи забораваат да споменат дека источна Украина е област со втори по големина природни резерви на енергија во Европа по Норвешка.